Али Кынык Кардешим

Biz,bu ateş çemberinden de geçeriz,

Geçeriz kardeşim…

Çocukken,bir çoban değneğiyle toprağa yazdığımız,

O yıldızlı,o şerefli sözleri,

Bu hayatın alnına da kazırız,

Kazırız kardeşim…

Say ki bu bunaltı,

Soylu,türkü dolu bir hayatın diyeti

Değil mi kardeşim,

Yiğit kardeşim

Babamın emaneti…

Nerde çocukluğumuz,birdenbire büyüdük

O navruz çiçeklerini biz mi topladık,

Büyülü yıldızların altında biz mi uyuduk? …

Yangından çocukluk kaçırır gibi,

Birdenbire,apar-topar büyüdük

Bu çocukluk yanımız ondan,

Bu kırılgan,bu zamana vahşi yanımız ondan

Ondan,omzumuzda adımız gibi taşıyoruz hasreti

Değil mi kardeşim,

Kardeşim

Babamın emaneti…

Biz bu dünyanın işvesine kanmamışız

Damarlarımıza kadar incinsek bile,

İncitmeden,çiğdem gibi topraktan sökmüşüz aşkımızı

Şehirlere insek bile,şehirlerde sinmemişiz

Bir söz vermişiz toprağa,

Topraktan dönmemişiz…

İnce bir yanımız var,bir yanımız erkekçe,

Annemizden merhameti almışız,babamızdan kudreti

Değil mi kardeşim,

Güzel kardeşim,

Babamın emaneti…

Bizim,bir parça ekmeğimizi,

Acımızı,gücümüzü,

Kanımızı bölüştüren Tanrı’ya şükür.

Seni,bir kır çiçeği gibi,

Yuvamıza iliştiren Tanrı’ya şükür

Kimse benim gözümle göremez seni,

Bebek kardeşim,

“Erkek” kardeşim…

Bir “Kadir Gecesi” dünyaya geldin,

Bunu bir bağış saydım

Seni,binbir duayla,öptüm başıma koydum

Canım kardeşim,

Tanrı’nın nimeti,

Babamın emaneti

Kardeşim,

Babamın emaneti…