Елса Ебру Битмейен Севда

Yazık değil mi kalbime attın imzanı

Bırakman gerekmiyor muydu hayatıma imzanı

Olmaz böyle yaşanmaz

Sen şimdi kimin huzuru olmaya gittin

Beni benden ettin, ylan beni delirttin

Ah be bi de yeminler ettin

Neydi kusurum sevmek dışında?

Söylesene her yalanına boyun eğmedim mi?

Yaktıkça beni kapanmadım mı ayaklarına?

Gitme demedim mi sana?

Senden sonra toparlanmaya gücüm kalmadı

Her geleni sen sandım olmadı

Kendi dünyamı bırakıp senin dünyanda sana uyanmadım mı?

Sana aç kalıp sana susamadım mı?

Her şeye kapattım kendimi

Yanıyor be ciğerim

Ama söyleyin bir daha gelmesin

Yakıştıramadığın o hüznü bıraktın sen bana

Sevdiğin o siyah saçlarımı boyadım artık sarıya

Ve ne olur onlara dokunma

Annem onları kırmadan tarar

Dizlerinde okşardır

Sen dokundukça kırıldım

Bıraktın İstanbul’un ortasında bir başıma

Kendimi unuttum

Teşekkürler sevgili beni böyle dağıttığın için

Ayaklarımı mutluluğa koşarken kırdığın için

Küçükken kanattığım dizlerimi tekrar acıttığın için

Sana koşacak yolum kalmadı

Yolunu seçmişsin sen sonu yok

Bitmeyen sevda yapmışlar senin gözlerinde

Ömrümü asmışlar bitmiyor

Kanadıkça öldürmeden süründürüyor

Hastalığımın dermanı yok canım çok acıyor

Artık annem öpünce geçmiyor

Düğümleniyor boğazım gözyaşlarımın tarifi yok

Çok gittim kapına bıraktım acılarımı

O çok sevdiğin deniz manzaralı odanın yanına

Oturdum oturduğumuz o ağacın altında

Sana şiirler yazdım süründüm yolunda

Süründüğüm o yol bile getirmedi seni bana

Oysa seni sevmek gözlerine bakıp Allah’a inanmaktı

Sen benim gözlerine bakıpta gördüğüm en güzel mavi

Sen benim en sıyırılmamış yanım

Dudağımdaki ilk kalp atışım

Meğer ne çok yara almışım, sen gidince anladım

En kalman gereken zamanlarda çekip gitmedin mi?

Yokluğuna teslim olmaktan başka çare yok

Elimi bıraktın ellerin tarafındasın

Ve ben artık çok yalnızım

Hiç olmadığı kadar içtim ben bu gece

Sen döküldüm etrafa gelip beni tekrar toparla diye

Ama gelmedin be sevgili

Gelip beni toparla diye gelmedin be sevgili

Gelmedin be sevgili