Енес Алпер Капыя Даянмыш Аcылар

Bana kendimi ver gitmeden



Bir yanım üşüyorken



Bir yanım dağlara paralel düşüyorken



Uzanıp bi tane sen kopardın



Unutamam her cümlemde



Aklıma sen düşüyorken



Bulutların en güzel halisin



Seni sultan ilan etti gönlümün ahalisi



Yanımdaysan içinde kelebekler var ise



Deniz gibi şeffaf değil



Gökyüzünde mavisin



Açarsa çiçeklerim



Gözyaşıyla beslenmiştir



Sana en içten duygularla seslenmiştim



Kalbi olan herkes anlar beni



Sevdiğin kadar edilmemek



İllaki denk gelmiştir



Nasıl tamamlanıcam



Elin elime değmişti



Gözlerine kıyamamıştım



Kirpiklerini sevmiştim



Ben hiç değişmedim



Varlığım değişti



Melek gibi bi insandın



Ne ara böyle değiştin



Şimdi kapıya dayansın acılar



Yansın sigaram duman dolsun içeri



Gönlüm yoksul fukara



Saçımı yolsun bi hasret



Adını yontayım duvara



Hala koşuyorum da varamadım bahara



Şimdi kapıya dayansın acılar



Yansın sigaram duman dolsun içeri



Gönlüm yoksul fukara



Saçımı yolsun bi hasret



Adını yontayım duvara



Hala koşuyorum da varamadım bahara



Şimdi kapıya dayansın acılar



Yansın sigaram duman dolsun içeri



Gönlüm yoksul fukara



Saçımı yolsun bi hasret



Adını yontayım duvara



Hala koşuyorum da varamadım bahara



Şimdi kapıya dayansın acılar



Yansın sigaram duman dolsun içeri



Gönlüm yoksul fukara



Saçımı yolsun bi hasret



Adını yontayım duvara



Hala koşuyorum da varamadım bahara