Гулден Карабоcек Аğлыёр Аğлыёрсун

Seni yağmalamışlar, kuytularda

Korkuların nefes nefese

Yüreğinden bıçaklanan, sevdalardPişman mısın kendine

Pişman mısın kendine

Hep yanlış sevdalara çiçeklenmiş

Koruyup, savrulmuşsun

Özlemin çıldırıyor, anılara

Gecelere, sığmıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Yorgunsun biliyorum

Oysa bir tek sözcük yeterdi anlatmaya

Saçlarım ellerini özlüyor

Çığlar yuvarlanıyor ömrümün uçurumlarında

Seni anlıyorum

O en saklı yerinde ağlayan kahkahalar

Hangi yasak umudun ihanetidir

Birer birer koparmışlar çiçekleri ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Şu yoksul duvarların dili olsa

Anlatsa neler çektiğimi

Buz gibi yastıklara sarılıpta sabahı zor ettiğini

Sabahı zor ettiğini

Hep yanlış sevdalara çiçeklenmiş

Kuruyup savrulmuşsum

Hasretin çıldırıyor gecelere

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Yaprak dökengeçliğinin satır aralarında

Altı kırmızı ile çizilmiş

Ve tırnak izine alınmış

Suskunluğunun baş harflerisin

Şehirler uyurken

Boğazına sarılırken öfkeler

Bu gizli gülmelerin

Bu sessiz ağlamaların nedir anlamı

Sen hangi mevsimin yağmurusun

Ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Ağlıyor ağlıyorsun

Artık gülüp geçiyorsun aşklara inanmıyorsun