Кахраман Дениз Танры Хепимизден Нефрет Едиёр

Görünmez duvarlar var kimse anlamaz

Ve kapanmaz yaralara kimse dokunmaz

Aynalardaki yüzler bize aitse biz kimiz

Sorulması zaruri olanlar asla sorulmaz

Kanıksadım yanıkları velveleye vaktim olmaz

Usandı gönlüm bu zelzeleye hakim olmaz

Kapandı yollarım açamaz hiçbir fani

Koca bir denizim içimdeki batıklarım çıkarılmaz

Güneş bana ay kadar ilham vermiyor

Arkadaşlar iyi ama yetmiyor

Hava da sıcak ve tüm pencereler açık ama esmiyor

Yeni şeyler söylemek lazım ama aklıma beylik laflar gelmiyor

Anladım ki Tanrı hepimizden nefret ediyor

Bakardım yüzlere gözlerin ötesini görmeye çalıştım

Kendi kendime sövdüm merhametsizliğe

Fırladım kabustan uyandım gördüm ki hayat tatlı bir rüya değil

Sevdim ayarsızca umdum umarsızca

Durdum uzaktan tuzaklara bakınca her şey olması gerektiği gibi görünür

Anca yakınlaşınca anlarsın ölüm zannettiğinden daha uzak değil

Güneş bana ay kadar ilham vermiyor

Arkadaşlar iyi ama yetmiyor

Hava da sıcak ve tüm pencereler açık ama esmiyor

Yeni şeyler söylemek lazım ama aklıma beylik laflar gelmiyor

Anladım ki Tanrı hepimizden nefret ediyor