Кахраман Дениз Тузаклара Душтум

insan topraklara hükmediyor sanıyor;
ama nefsi tutar mı?
kendine ne siperler kazıyor, vah,
belki de mezar oldu, bilinmez...
sövdüğüne dönenler de
bizi arafta bıraktı, yürekte acıyla;
iyileştirdiğinde gidenler
hüzünle gelip
yine çok sevilir mi?

ben bu hayatta
ölümden bile korkmadım;
umurumda mı kimlere ayıp olmuş,
kim alınmışsa ben ona küstüm!
doğumum bile ciğerimi yakmadı mı?
çok uzun bir oyundu hayat
ve de ben ilk günde
tuzaklara düştüm.

geceleri kemiren kabuslar
ufukta göründü ve geldi kıyamet;
şişeleri devirenler,
niye sevilenler olmaz ki,
bu mu adalet?
içimize oturanlar, çok dokunan var,
ama yine hak size kalsın;
delileri sevmeyi öğrendim ben,
aklı selimler sizin olsun.

ben bu hayatta
ölümden bile korkmadım;
umurumda mı kimlere ayıp olmuş,
kim alınmışsa ben ona küstüm!
doğumum bile ciğerimi yakmadı mı?
çok uzun bir oyundu hayat
ve de ben ilk günde
tuzaklara düştüm.